فوتبال ورزشی است که در آن بازیکنان تماس هاي فیزیکی زیادي با سطح زمین دارند و تکل زدن و سر خوردن از جمله حرکات اجتناب ناپذیر در این ورزش می باشد. در بررسی ویژگی هاي مورد نظر براي یک چمن مصنوعی، علاوه بر عکس العمل میان سطح و توپ، بر هم کنش میان بازیکن و سطح، سایش پوست بازیکن و نیز دوام چمن مصنوعی معیارهاي تعیین کننده اي هستند .چمن هاي مصنوعی که در ابتدا ساخته شده بودند، به دلیل دارا بودن اتصالات ضعیف و سایش و اصطکاك زیاد نخ ها، براي استفاده در این ورزش کاملاً مناسب نبودند و بازیکنان مجبور می شدند در مواقع استفاده از زمین هاي داراي چمن مصنوعی، از پیراهن آستین بلند و شلوار استفاده کنند تا از رسیدن آسیب به پوست خود جلوگیري نمایند. اما امروزه با پیشرفت هایی که در تولید چمن هاي مصنوعی حاصل شده است، استفاده از آنها در زمین هاي فوتبال افزایش یافته و به جاي چمن هاي طبیعی از فیلامنت هاي مصنوعی همچون پلی پروپیلن، پلی اتیلن و پلی آمید استفاده می شود که در واقع این فیلامنت ها خاب هاي چمن مصنوعی را تشکیل می دهند. خاب این چمن ها مانند چمن هاي طبیعی در زمین ریشه دار نیستند، بلکه در یک پارچه زمینه جاسازي شده اند .بدین صورت که در طول عملیات تافتینگ، فیلامنت ها به فرم لوپ (حلقه) در پارچه قرار داده می شوند و در مرحله بعد برش می خورند. براي جلوگیري از لغزیدن فیلامنت ها، پشت این لایه را با ماده مخصوصی پوشش می دهند.
در سال 2005 که فدراسیون فوتبال اروپا استفاده از جدیدترین نسل چمن هاي مصنوعی را مجاز نمودند، چمن ( FIFA ) مصنوعی رسماً به دنیاي فوتبال وارد شد. قبل از آن بررسی هاي زیادي در زمینه تدوین استانداردهاي کیفی براي چمن هاي مصنوعی، خواص فیزیکی مربوط به اتصالات، اصطکاك، غلتیدن و انعکاس توپ در آنها، احتمال ایجاد آسیب توسط آنها براي بازیکنان و همچنین مسائل اقتصادي مربوطه انجام شده بود. یکی از نتایج این بررسی ها این بود که استفاده از چمن هاي مصنوعی محدودیت زمانی نداشته و مستقل از شرایط آب و هوایی است. در حالی که عمر مفید یک زمین چمن طبیعی تنها به اندازه 600 ساعت بازي فوتبال است.
یکی دیگر از دلایل رشد استفاده از چمن هاي مصنوعی، معماري مدرن استادیوم هاي ورزشی است. از آنجا که اکثر استادیوم هاي جدید کاملاً سقف دار هستند، چمن هاي طبیعی نمی توانند در آنها هوا و نور کافی دریافت کنند .
Leave a Reply