
مصنوعی در زمینهای فوتبال
فوتبال ورزشی است که در آن بازیکنان تماسهای فیزیکی زیادی با سطح زمین دارند و تکل زدن و سُر خوردن از جمله حرکات اجتناب ناپذیر در این ورزش میباشد. در بررسی ویژگیهای مورد نظر برای یک چمن مصنوعی، علاوه بر عکس العمل میان سطح و توپ، بر هم کنش میان بازیکن و سطح، سایش پوست بازیکن و نیز دوام چمن مصنوعی معیارهای تعیین کنندهای هستند.[۲] چمنهای مصنوعی که در ابتدا ساخته شده بودند، به دلیل دارا بودن اتصالات ضعیف و سایش و اصطکاک زیاد نخها، برای استفاده در این ورزش کاملاً مناسب نبودند و بازیکنان مجبور میشدند در مواقع استفاده از زمینهای دارای چمن مصنوعی، از پیراهن آستین بلند و شلوار استفاده کنند تا از رسیدن آسیب به پوست خود جلوگیری نمایند. اما امروزه با پیشرفتهایی که در تولید چمنهای مصنوعی حاصل شدهاست، استفاده از آنها در زمینهای فوتبال افزایش یافته و به جای چمنهای طبیعی از فیلامنتهای مصنوعی همچون پلی پروپیلن، پلی اتیلن و پلی آمید استفاده میشود که در واقع این فیلامنتها خابهای چمن مصنوعی را تشکیل میدهند. خاب این چمنها مانند چمنهای طبیعی در زمین ریشه دار نیستند، بلکه در یک پارچه زمینه جاسازی شدهاند. بدین صورت که در طول عملیات تافتینگ، فیلامنتها به فرم لوپ (حلقه) در پارچه قرار داده میشوند و در مرحله بعد برش میخورند. برای جلوگیری از لغزیدن فیلامنتها، پشت این لایه را با ماده مخصوصی پوشش میدهند.[۲] در سال ۲۰۰۵ که فدراسیون فوتبال اروپا (UEFA) و فدراسیون بینالمللی فوتبال (FIFA) استفاده از جدیدترین نسل چمنهای مصنوعی را مجاز نمودند، چمن مصنوعی رسماً به دنیای فوتبال وارد شد. قبل از آن بررسیهای زیادی در زمینه تدوین استانداردهای کیفی برای چمنهای مصنوعی، خواص فیزیکی مربوط به اتصالات، اصطکاک، غلتیدن و انعکاس توپ در آنها، احتمال ایجاد آسیب توسط آنها برای بازیکنان و همچنین مسائل اقتصادی مربوطه انجام شده بود. یکی از نتایج این بررسیها این بود که استفاده از چمنهای مصنوعی محدودیت زمانی نداشته و مستقل از شرایط آب و هوایی است. در حالی که عمر مفید یک زمین چمن طبیعی کوتاه (به اندازه ۶۰۰ ساعت بازی فوتبال) است.[۲] یکی دیگر از دلایل رشد استفاده از چمنهای مصنوعی، معماری مدرن استادیومهای ورزشی است. از آنجا که اکثر استادیومهای جدید کاملاً سقف دار هستند، چمنهای طبیعی نمیتوانند در آنها هوا و نور کافی دریافت کنند.
Leave a Reply