نسل سوم چمن هاي مصنوعي

نسل سوم چمن هاي مصنوعي
امروزه در زمينه سيستم هاي توليد، نوع نخ و لايه هاي زيرين اين كفپوش ها پيشرفت هاي قابل توجهي حاصل شده است. چمن هاي مصنوعي اوليه داراي خاب هاي كوتاهي بودند و به منظور ايجاد يك سطح محكم و فرش مانند، با تراكم بالايي توليد مي شدند. از چمن هاي نسل اول هنوز هم در زمين هاي هاكي و در چمن كاري چشم اندازها استفاده مي شود. از جمله معايب اين نوع چمن ها مي توان به لغزش زياد و خواص سايشي نامناسب آنها اشاره كرد كه هر دوي اين عوامل موجب افزايش احتمال وارد آمدن آسيب به بازيكنان فوتبال مي شد.
براي نسل دوم چمن هاي مصنوعي راه كار استفاده از پركننده هاي شني ارائه شد كه موجب بهبود خواص لغزشي آنها گرديد. با اين حال پس از مدتي شن ها فشرده مي شدند و اتصالات لايه ضعيف مي شد، در نتيجه مجدداً احتمال آسيب رسيدن به بازيكنان افزايش مي يافت.
نسل كنوني چمن هاي مصنوعي (نسل سوم) داراي خاب هاي بلندي هستند. ماده پر كننده در آنها تركيبي از شن هاي سيليسي و ذرات لاستيكي است كه هرگز فشرده نمي شوند (شكل1). انواع جديد نخ از جمله نخ هاي تشكيل شده از چندين مونوفيلامنت به همراه سيستم هاي لايه گذاري پيشرفته، ويژگي هاي بهينه اي به اين چمن ها مي دهد. ضريب اصطكاك پايين، اتصالات مناسب و خواص مربوط به انعكاس توپ در آنها با چمن هاي طبيعي برابري مي كند و اينها همه سبب شده اند كه امروزه از چمن هاي مصنوعي به عنوان يك پوشش مطلوب در زمين هاي فوتبال استفاده شود. در حال حاضر استاديوم هاي بزرگي در سالزبرگ، اتريش و برن (در سوئيس) با چمن هاي مصنوعي مجهز شده اند.